Vitam curare

Adancia · Administrator

Bo warto się tą mądrością podzielić. Rada Szkół Katolickich trzy razy do roku organizuje dla swoich dyrektorów konferencje połączone z rekolekcjami, taka bardzo szeroko pojęta działalność szkoleniowo-formacyjna.

Ile razy na tych konferencjach jestem (ostatnia była czwartą w moim życiu), tyle razy słyszę coś nowego, czego nikt mi nigdy nie powiedział - ani na studiach nauczycielskich, ani na kursach metodycznych, ani, wreszcie, na kursie dyrektorskim. Sama też bym, oczywiście, nigdy na to nie wpadła.

Zacznę od tego, co najprostsze, najoczywistsze i najtrudniejsze. Dialog podobno autentyczny. Nasza siostra sekretarz (zresztą niesamowita kobieta, kto ją zna, wie Smile

) rozmawia z pewną zupełnie świecką panią na temat szkół katolickich i filmu, który warto by o naszych szkołach zrobić. "Bo, wie pani, trzeba by pokazać, że u nas najważniejszy jest człowiek." Na co pani rozmówczyni bez sekundy zastanowienia: "Ależ siostro, w szkole katolickiej najważniejszy jest Pan Bóg!" Sic.

Czy to nie ironia, że dopiero na tych RSKowych konferencjach pierwszy raz w życiu usłyszałam o personalistycznej koncepcji wychowania, gdzie uczeń nie jest ani przedmiotem, ani podmiotem procesu dydaktycznego, a po prostu osobą - z wszystkimi tego konsekwencjami, z całą swoją godnością dziecka Bożego, ze wszystkimi zaplątaniami w grzech. To dopiero pozwala nie idealizować, a szanować. Patrzeć z miłością, nawet jeśli pełną żalu - jak On wtedy patrzył na tego bogatego młodzieńca, co posłuchał i poszedł robić swoje. Razz

Niesamowite, że dopiero tu - i właśnie tu - poznałam podobną, personalistyczną koncepcję nadzoru pedagogicznego. Do tej pory mówili mi, że nauczyciela/pracownika trzeba pilnować, nadzorować, trzymać rękę na pulsie, motywować, a jakże - ale wybaczcie, wszelkie moje dotychczasowe koncepcje nadzoru traktowały tych biednych nauczycieli straszliwie przedmiotowo. Tu usłyszałam, że nadzór to "miłość w prawdzie" Smile

, rozmowa, czasem nawet wsłuchanie się, wspólne budowanie coraz lepszego.

Niesamowite, że właśnie tu, że dopiero tu uświadomiłam sobie, że w rzeczywistości, która wyrzuca Boga ze wszystkich możliwych sfer ludzkiego życia - ja chcę uczynić Go obecnym. Najpierw w sobie, a poprzez to wszędzie tam, gdzie jestem, gdzie bywam, gdzie zaglądam. I że to właśnie - czynienie Go obecnym tam, gdzie ksiądz czy "regularna" siostra zakonna albo nie trafi, albo nie dostanie wstępu - jest moje. Boję się pisać o "powołaniu", ciągle za bardzo w tym miejscu boli. Chyba gdyby ktoś teraz próbował o tym ze mną rozmawiać, to bym gryzła. Razz

Niesamowite, że właśnie tutaj uświadamiają mi, jak bardzo jest ważna moja osobista Relacja i jej autentyczność - "ważniejsza nawet niż uczynki", mówią. I że właśnie tutaj widzę i obserwuję, jak to wygląda. Że z dwóch prelegentów poruszających zupełnie świeckie oświatowe sprawy jeden jest przesycony Bogiem, a drugi ledwie po wierzchu wymazał wodą święconą całkowicie oderwany od Niego tekst.

Bardzo ważne jest dla mnie to wszystko.

Adancia · Administrator

Jakby ktoś chciał mnie znaleźć na Jasnej Górze, podejrzanie często bywam tu:

albo tu:

A jak zobaczycie kiedyś ciemnowłosego kurdupla, co siedzi koło szóstej stacji i modli się z brewiarzem w łapie, to na 99% mnie macie. Razz

Następna konferencja od 3 do 5 grudnia. Będzie za zimno, żeby siedzieć, ale kręcić się tam będę na pewno. Smile

Adancia · Administrator

No, to po kolejnej konferencji.

Cudnie było. Naprawdę wszystkich, którzy mogą pojechać, zachęcam. Smile

Wiele bardzo mądrych wykładów, tylu bardzo mądrych i dobrych ludzi. Tyle Boga.

I chyba nie przypadek, że tym razem aż trzy razy usłyszałam tę ewangelię:

Adancia · Administrator

Na załączonych obrazkach skany moich notatek. Mogą okazać się tyleż graficzne, co hermetyczne w charakterze. Razz

Adancia · Administrator

No to dwa zdjęcia, ciekawe, kto mnie na nich znajdzie. Smile

Jestem na obu.

Adancia · Administrator

23-24.03.2010

Na początek informacja: to, o czym za chwilę napiszę, stanowi moją osobistą, niezwykle subiektywną próbę podsumowania i zebrania treści, które podczas konferencji mi subiektywnie wydały się istotne. Nie autoryzowali tego ani ks. Jeż, ani ks. bp. Depo, którzy te rekolekcje nam prowadzili. Zresztą wspaniale.

Chyba zebrałabym to wszystko w trzech punktach.
1. Nie jesteś z tego świata
2. Rozkochaj się w Słowie
3. Przyjmij Krzyż

Te trzy to już wiara. Wiara: relacja, przylgnięcie, radość..

Nie jesteś ze świata, mówili. Nie oczekuj, że zrozumiesz świat i że świat cię zrozumie. Nie pozwól, żeby świat wyjaśniał ci Ewangelię. To zadanie zostało powierzone Kościołowi - a on jest nie z tego świata.

Niech Kościół wyjaśnia ci Ewangelię. Weź Słowo w siebie, przyjmij całym sobą. Sercem, umysłem, emocjami, czubkami palców, zakończeniami nerwowymi. Znajdź w Słowie siebie. Swoje życie. Zadawaj Mu pytania i szukaj Jego odpowiedzi. Dawaj Mu odpowiedzi na Jego pytania.

Nie uciekaj od Krzyża. Wszyscy, co próbowali, wpadli w jeszcze większe cierpienie. Z Bogiem to jest tak, że On nas niesie, nie my Jego. Dlatego nie bój się. Nie musisz Go udźwignąć...

I wtedy wiara. Credo, które masz powtarzać codziennie. Które ma ci być "jakby zwierciadłem. Przeglądaj się w nim, by zobaczyć, czy wierzysz w to wszystko, co wypowiadasz. I każdego dnia raduj się swoją wiarą” (św. Augustyn). Ciesz się, że wierzysz. I dziękuj Bogu za twoją wiarę.