Vitam curare

Adancia · Administrator

Niech Chrystus będzie waszą całkowitą i wyłączną miłością

Jan Paweł II do dziewic konsekrowanych, Rzym, 2 czerwca 1995 r.

Moje drogie Siostry!

1. Ta audiencja napełnia mnie radością, ponieważ daje mi możliwość spotkania się z wami z okazji międzynarodowego zjazdu ogłoszonego dla uczczenia 25-tej rocznicy promulgacji, która nastąpiła 31 maja 1970 r., odnowionego Obrzędu Konsekracji Dziewic. Pozdrawiam organizatorów tego zjazdu i was wszystkie, które zebrałyście się dzisiaj.

Sobór Watykański II nakazał przejrzenie obrzędu konsekracji dziewic, znajdującego się w Pontyfikale Rzymskim (zob. konstytucja Scarosanctum Concilium, nr 80). Miało to na celu nie tylko staranne przejrzenie formuł liturgicznych i gestów obrzędowych, ale także przywrócenie obrzędu, który w odniesieniu do kobiet nie należących do instytutów życia konsekrowanego wyszedł od wieków z użycia. Wraz z tym rytem został przywrócony stan dziewic, Ordo virginum, który miał znaleźć swe własne sformułowanie prawne, różne od instytutów z kanonu 599 nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego. Ten odnowiony obrzęd i przywrócone Ordo są podwójnym darem Pana dla Jego Kościoła. Wychwalacie ten dar, dziękując Panu za niego. Z tej okazji chcecie zaczerpnąć z niego motyw i inspirację do odnowienia waszej gorliwości i poświęcenia.

2. Ze swej strony chcę mówić do was z tym samym pełnym uczucia ciepłem, z jakim biskupi dawnych czasów zwykli mówić w swych kościołach: na przykład z ciepłem Metodego z Olimpu, pierwszego piewcy dziewictwa chrześcijańskiego; Atanazego z Aleksandrii i Cypriana z Kartaginy, który uważał dziewice konsekrowane za wybraną cząstkę Chrystusowego stada; z ciepłem Jana Chryzostoma, którego pisma są bogate w idee mające karmić duchowe życie dziewic; Ambrożego z Mediolanu, którego dzieła świadczą o niezwykłej trosce pasterskiej w stosunku do dziewic konsekrowanych; Augustyna z Hippony, żarliwego, głębokiego teologa dziewictwa podjętego ze względu na Królestwo niebieskie (por. Mt 19, 12); wielkiego, świętego papieża Leona I, według wszelkiego prawdopodobieństwa autora godnej podziwu modlitwy konsekracyjnej Deus castorum corporum; i Leandra z Sewilii, który napisał piękny list do swej siostry Florentyny z okazji przyjęcia przez nią konsekracji dziewic. Jest to biskupia tradycja, do której ja z chęcią się przyłączam.

3. Z tej znaczącej okazji chcę przypomnieć niektóre fundamentalne wskazówki, które mogą nadać kierunek waszemu szczególnemu powołaniu w Kościele i w świecie.

Kochajcie Chrystusa, sens waszego życia. Dla dziewicy konsekrowanej, jak twierdzi św. Leander z Sewilli,Chrystus jest wszystkim: "Oblubieńcem, bratem, przyjacielem, dziedzicem, nagrodą, Bogiem i Panem" ("De institutione virginum", Wstęp).

Tajemnica wcielenia widziana była przez tych Świętych Ojców w świetle oblubieńczym, w czym szli za interpretacją śmierci Pana podaną przez Apostoła Pawła: "Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie" (Ef 5,25). Wydarzenie zmartwychwstania widziano również jako zaślubiny zmartwychwstałego Pana i nowej mesjańskiej wspólnoty, i dla tej przyczyny wigilia Wielkanocy była świętowana jako "noc zaślubin Kościoła (św. Asteriusz Amazeński Homilia XIX in Psalmum V oratio V).

Całe życie Chrystusa było zatem odczytywane w znaku tajemnicy Jego zaślubin z Kościołem (por. Ef 5, 32). Wy także, drogie Siostry, należycie do tej tajemnicy poprzez dar Ducha Świętego i ze względu na "nowe duchowe namaszczenie" (por. Rontificale Romanuum, Ordo Consecrationis Virginum, nr 16 - Pontyfikał Rzymski, Obrzędy Konsekracji dziewic, nr 16).

4. Odpowiedzcie na nieskończoną miłość Chrystusa swoją całkowitą i wyłączną miłością. Kochajcie Go tak. jak pragnie być kochany w waszym konkretnym życiu: "Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania" (J 14, 15; por. 14, 21). Kochajcie Go stosownie do waszego stanu oblubieńczego; Przyjmując te same co On uczucia (por. Flp 2, 5); dzieląc Jego sposób życia polegający na pokorze i cichości, miłości i miłosierdziu, służbie i radosnej przystępności, niespożytej gorliwości o chwałę Ojca i zbawienie rodzaju ludzkiego. Stan dziewictwa konsekrowanego czyni wychwalanie Chrystusa bardziej spontanicznym, posłuszeństwo Jego Słowu szybszym, służbę Jemu bardziej radosną, a okazje oddania Mu miłosnego pokłonu częstszym. Ale dziewictwo konsekrowane to nie przywilej, ale raczej dar Boży, który zakłada mocne zobowiązanie do naśladowania Go i bycia Jego uczniem.

Podążanie za Barankiem w niebie (por. Ap 14, 6) zaczyna się na ziemi od pójścia wąską ścieżką (por. Mt 7, 14). Wasze sequela Christi będzie tym bardziej radykalne, im większa będzie wasza miłość do Chrystusa i im jaśniejsza będzie świadomość znaczenia waszej konsekracji w dziewictwie. W liście apostolskim Mulieris dignitatem, mówiąc o "ewangelicznym ideale dziewictwa" przypomniałem, że "w (konsekrowanym) dziewictwie wyraża się... radykalizm Ewangelii, który polega na pozostawieniu wszystkiego i naśladowaniu Chrystusa" (nr 20).

Wasze bycie uczniami Chrystusa będzie tym intensywniejsze, im bardziej będziecie przekonane, że Jezus jest jedynym Nauczycielem (por. Mt 23,8 ), którego słowa są "duchem i życiem". Drogie Siostry, pamiętajcie, że wasze miejsce jest, podobnie jak Marii z Betanii (por. Łk 10, 39), u stóp Jezusa, gdzie będziecie słuchać słów zmiłowania wychodzących z Jego ust. (por. Łk 4, 22).

5. Kochajcie Kościół waszą Matkę. Poprzez uroczysty Obrzęd konsekracji, któremu przewodniczył biskup diecezjalny (Ordo consecrationis virginum. Praenotanda, nr 6, s. 8 ) otrzymałyście od Kościoła dar konsekracji. Jesteście przeznaczone do służby Kościołowi. Powinnyście zawsze czuć się silnie związane z Kościołem.

Zgodnie z nauczaniem Ojców, otrzymując od Pana "konsekrację dziewictwa", dziewica staje się widzialnym znakiem dziewiczości Kościoła, narzędziem jego owocności i świadkiem jego wierności Chrystusowi. Dziewice są także przypomnieniem o ukierunkowaniu Kościoła ku dobrom przyszłym i napomnieniem, by ożywiać to eschatologiczne napięcie.

Jest także zadaniem dziewic stać się aktywnymi rękami szlachetności lokalnego Kościoła, jego głosem modlitwy, wyrazem jego miłosierdzia, pomocą dla jego ubogich, pocieszeniem dla jego cierpiących synów i córek, i wsparciem dla sierot i wdów. Możemy powiedzieć, że w czasach Ojców pietas i caritas Kościoła wyrażała się w dużym stopniu poprzez serca i ręce konsekrowanych dziewic.
Oto są linie zaangażowania, które nadal zachowują ważność. Ja sam podkreśliłem antropologiczną wartość wyboru dziewictwa podjętego w Kościele. Jest to sposób, w jaki dziewica konsekrowana "realizuje swoją osobowość jako kobieta". "W podjętym w sposób wolny dziewictwie kobieta potwierdza się jako osoba, jako stworzenie, którego Stwórca pragnie dla Siebie od samego początku, a jednocześnie realizuje ona osobową wartość własnej kobiecości" (Mulieris dignitatem, nr 20) Nie mniej niż kobieta wstępująca na drogę małżeństwa dziewica konsekrowana jest zdolna przeżywać i wyrażać oblubieńczą miłość. "W podobnej miłości" staje się ona w Kościele darem dla Boga, dla Chrystusa Odkupiciela, i dla wszystkich braci i sióstr.

6. Miłujcie dzieci Boże. Wasza całkowita i wyłączna miłość do Chrystusa nie wyłącza was z miłości skierowanej ku wszystkim mężczyznom i kobietom, braciom i siostrom, ponieważ horyzonty waszej miłości miłosiernej - dlatego właśnie, że należycie do Chrystusa - są takie same jak horyzonty Chrystusa.

Zgodnie ze słowami Apostoła, dziewica "troszczy się o sprawy Pana, o to, by była święta i ciałem i duchem" (1 Kor 7, 34). Szuka ona "tego co w górze, gdzie zasiada Chrystus po prawicy Boga" (Kol 3, 1). Ale przecież nie wyobcowuje to was z wielkich wartości tworzenia i z tęsknot ludzkości, ani też nie uwalnia od cierpienia ziemskiego miasta, od jego konfliktów i trosk spowodowanych wojną, głodem, chorobami i szeroko rozprzestrzenioną "kulturą śmierci". Miejcie miłosierne serce i dzielcie te cierpienia braci. Zaangażujcie się w obronie życia, promowaniu kobiety i szacunku dla jej wolności i godności.

Wiecie o tym dobrze: "Wy, które jesteście dziewicami dla Chrystusa", stajecie się "matkami według ducha" (Ordo consecrationnis virginum, nr 16), współpracując z miłością w ewangelizacji i promowaniu człowieka.

7. Kochajcie Maryję z Nazaretu, pierwszy owoc chrześcijańskiego dziewictwa. Pokorna i uboga, "obiecana oblubienica Józefa" (Mt 1, 18 ), męża sprawiedliwego " z domu Dawida" (Łk 1, 27), Maryja stała się dzięki szczególnemu przywilejowi i dzięki swej wierności wezwaniu Pańskiemu, Dziewiczą Matką Syna Bożego.
Maryja jest dlatego doskonałą ikoną Kościoła jako tajemnicy wspólnoty i miłości, ikoną Kościoła będącego Dziewicą, Oblubienicą i Matką.

Jak zauważa św. Leander z Sewilli, Maryja jest też "punktem kulminacyjnym i prototypem dziewictwa". Ciałem i duszą była w pełni tym, czym wy z całej siły pragniecie być dziewicami w ciele i w duszy, oblubienicami przez całkowite i wyłączne przylgnięcie do miłości Chrystusa, matkami poprzez dar Ducha.

8. Moje drogie Siostry, Maryja jest waszą Matką, Siostrą i Nauczycielką. Uczcie się od Niej wypełniać wolę Bożą i przyjmować Jego zbawczy plan, zachowywać Jego słowo i odnosić do Niego wszystkie wydarzenia życia, uwielbiać Go za "wielkie dzieła' dla ludzkości, uczestniczyć w tajemnicy cierpienia, nieść Chrystusa wszystkim ludziom i wstawiać się za będącymi w potrzebie. Bądźcie z Maryją w domu weselnym, gdzie panuje radość i gdzie Chrystus objawia się swoim uczniom jako mesjański Oblubieniec. Bądźcie z Maryją u stóp Krzyża, gdzie Chrystus ofiarowuje swoje życie za Kościół. Pozostańcie z Nią w Wieczerniku, w domu Ducha Świętego, który został wylany jako Boża Miłość w Kościele, Jego Oblubienicy.

Wytrwajcie wiernie w waszym powołaniu z pomocą Najświętszej Dziewicy. Niech przykłady świętych dziewic, które ubogacały życie Kościoła we wszystkich wiekach będą dla was zachętą.

Niech wam towarzyszy zapewnienie o mojej nieustannej modlitwie oraz szczególnym błogosławieństwie.

Adancia · Administrator

Życie konsekrowane znajduje się w samym sercu Kościoła jako element o decydującym znaczeniu dla jego misji, ponieważ wyraża najgłębszą istotę powołania chrześcijańskiego oraz dążenie całego Kościoła-Oblubienicy do zjednoczenia z jedynym Oblubieńcem.

W ostatnich latach pojawiła się potrzeba pełniejszego ukazania, tożsamości różnych stanów życia, ich powołania i ich konkretnej misji w Kościele.

Komunia Kościoła nie oznacza bowiem jednolitości, ale jest darem, którego Duch Święty udziela nam także poprzez różnorodność charyzmatów i stanów życia. Okażą się one tym bardziej przydatne Kościołowi i jego misji, im większym szacunkiem będzie otoczona ich tożsamość. Każdy dar Ducha jest przecież udzielany po to, aby przynosił owoce dla Pana, pobudzając wzrost braterstwa i rozwój misji.

Jakże nie wspomnieć z wdzięcznością wobec Ducha Świętego o wielości historycznych form życia konsekrowanego przez Niego wzbudzonych i nadal obecnych w tkance Kościoła. Można je porównać do drzewa o wielu gałęziach, które tkwi korzeniami w Ewangelii i przynosi obfite owoce w każdej epoce życia Kościoła. Jakież to niezwykłe bogactwo!

Całkowite i bezwarunkowe oddanie (...) stanowi wewnętrzną dynamikę powołania do życia konsekrowanego: jak dobrze jest przebywać z Tobą, oddawać się Tobie, skupić całe swoje życie wyłącznie wokół Ciebie! Istotnie, kto otrzymał łaskę tej szczególnej komunii miłości z Chrystusem, czuje się jakby pochłonięty jej żarem: On jest najpiękniejszy z synów ludzkich (Ps 45 [44], 3) — jest Niezrównany.

Życie konsekrowane nie polega jedynie na naśladowaniu Chrystusa całym sercem, na miłowaniu Go bardziej niż ojca i matkę, bardziej niż syna i córkę (por. Mt 10, 37) — tego bowiem wymaga się od każdego ucznia; polega natomiast na przeżywaniu i wyrażaniu swej konsekracji przez poddanie Chrystusowi całej egzystencji.

Oto sens powołania do życia konsekrowanego: jest ono wyłączną inicjatywą Boga (por. J 15, 16), który oczekuje od tych, których wybrał, odpowiedzi w postaci całkowitego i wyłącznego oddania się Jemu. Doświadczenie tej bezinteresownej miłości Boga jest tak głębokie i silne, że człowiek czuje się zobowiązany odpowiedzieć na nie bezwarunkowym poświęceniem Mu własnego życia, złożeniem w ofierze wszystkiego — teraźniejszości i przyszłości — w Jego ręce.

W spojrzeniu Jezusa (por. Mk 10, 21), który jest obrazem Boga niewidzialnego (Kol 1, 15), odblaskiem chwały Ojca (por. Hbr 1, 3), dostrzegamy głębię odwiecznej i nieskończonej miłości, dotykającej korzeni bytu. Człowiek, który pozwala się jej ogarnąć, musi porzucić wszystko i iść za nią (por. Mk 1, 16-20; 2, 14; 10, 21. 28 ). Tak jak Paweł, uznaje całą resztę za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa i nie waha się głosić, że w porównaniu z Nim wszystko inne uznaje za śmieci, byleby pozyskać Chrystusa (por. Flp 3, 8 ) . Pragnie utożsamić się z Nim, przyjmując Jego dążenia i sposób życia. To porzucenie wszystkiego i pójście za Chrystusem (por. Łk 18, 28 ) stanowi właściwy program dla wszystkich ludzi powołanych i na wszystkie czasy.

Jan Paweł II: Adhortacja apostolska Vita consecrata, Rzym, 25 marca 1996

Adancia · Administrator

powołanie do życia konsekrowanego jest głęboko związane z działaniem Ducha Świętego. To On sprawia, że na przestrzeni tysiącleci coraz to nowi ludzie odkrywają zachwycające piękno tej trudnej drogi. Za Jego sprawą przeżywają oni niejako doświadczenie proroka Jeremiasza: „Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść” (20, 7). To Duch budzi pragnienie pełnej odpowiedzi; to On kieruje wzrostem tego pragnienia, skłania do udzielenia pozytywnej odpowiedzi, a później pomaga w jej wiernej realizacji; to On formuje dusze powołanych, upodabnia ich do Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego oraz przynagla do podjęcia Jego misji, oni zaś, idąc pod przewodnictwem Ducha drogą nieustannego oczyszczenia, stają się stopniowo osobami ukształtowanymi na wzór Chrystusa — historyczną kontynuacją szczególnej obecności zmartwychwstałego Pana.

Z wielką przenikliwością i intuicją Ojcowie Kościoła określali tę duchową drogę mianem filokalii, co oznacza umiłowanie Bożego piękna, które jest promieniowaniem Bożej dobroci. Człowiek, którego moc Ducha Świętego prowadzi stopniowo do pełnego upodobnienia do Chrystusa, nosi w sobie odblask tego niedostępnego światła, a w swej ziemskiej pielgrzymce dąży do niewyczerpanego Źródła światłości. W ten sposób życie konsekrowane staje się szczególnie głębokim znakiem Kościoła-Oblubienicy, prowadzonego przez Ducha, aby odtworzył w sobie rysy Oblubieńca i stanął przed Nim „jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany”(Ef 5, 27).

Z kolei ten sam Duch, który nie pragnie bynajmniej, aby ludzie powołani przez Ojca byli oderwani od historii ludzkości, każe im służyć braciom zgodnie z ich własnym sposobem życia, zaś kształtując odpowiednio charyzmaty poszczególnych Instytutów, wskazuje im konkretne zadania, stosownie do potrzeb Kościoła i świata. Właśnie stąd biorą się różne formy życia konsekrowanego, dzięki którym Kościół zostaje „ozdobiony różnymi darami swoich dzieci, jak oblubienica strojna dla męża swego (por. Ap 21, 2)” i wzbogaca się o wszelkie środki, jakich wymaga jego misja w świecie.

Jan Paweł II: Adhortacja Vita Consecrata

Adancia · Administrator

Pierwszym zadaniem życia konsekrowanego jest ukazywanie wielkich dzieł, jakich Bóg dokonuje w ułomnej ludzkiej naturze osób powołanych. Bardziej niż słowami, osoby konsekrowane dają świadectwo o tych wielkich dziełach wymownym językiem życia przemienionego, zdolnego zadziwić świat. Na zdumienie ludzi odpowiadają głoszeniem cudów łaski, jakich Bóg dokonuje w tych, których miłuje. Życie konsekrowane staje się jednym z widzialnych śladów, które Trójca Święta pozostawia w historii, aby wzbudzić w ludziach zachwyt pięknem Boga i tęsknotę za Nim.
Jan Paweł II Vita consecrata

Adancia · Administrator

Kontemplacja ukrzyżowanego Chrystusa jest źródłem natchnienia dla wszystkich powołań; z niej biorą początek wszystkie dary, a zwłaszcza dar życia konsekrowanego. Osoba konsekrowana doświadcza prawdy Boga-Miłości i to doświadczenie jest tym bardziej bezpośrednie i głębokie, im bardziej pragnie ona trwać pod Krzyżem Chrystusa. Ten, który w momencie śmierci jawi się ludzkim oczom oszpecony i pozbawiony wszelkiego piękna, do tego stopnia, że patrzący nań zakrywają sobie twarze (por. Iz 53, 2-3), właśnie na Krzyżu objawia w pełni piękno i moc Bożej miłości.

Życie konsekrowane odzwierciedla ten blask miłości, gdyż przez swoją wierność tajemnicy Krzyża wyznaje, iż wierzy w miłość Ojca, Syna i Ducha Świętego i nią żyje. W ten sposób przyczynia się do ożywienia w Kościele świadomości, że Krzyż to nadobfita miłość Boża, rozlewająca się na ten świat, wielki znak zbawczej obecności Chrystusa, zwłaszcza w chwilach trudności i prób. Świadczy o tym nieustannie i z odwagą, godną głębokiego podziwu, bardzo wiele osób konsekrowanych, które żyją często w sytuacjach trudnych, a nawet doświadczają prześladowania i męczeństwa. Ich wierność jedynej Miłości ujawnia się i hartuje w pokorze życia ukrytego, w cierpieniu, które przyjmują, aby dopełniać we własnym ciele „braki udręk Chrystusa” (Kol 1, 24), w milczącym poświęceniu, w poddaniu się świętej woli Bożej, w pogodnym dochowywaniu wierności nawet wówczas, gdy tracą już siły i autorytet.

Wierność Bogu jest też źródłem ofiarnej służby braciom, którą osoby konsekrowane pełnią, kosztem wielu wyrzeczeń, przez nieustanną modlitwę wstawienniczą za potrzeby braci, przez bezinteresowną posługę ubogim i chorym, przez wzajemną pomoc w trudnościach, przez gorliwy udział w troskach i doświadczeniach Kościoła.
Jan Paweł II Vita consecrata

Adancia · Administrator

Misyjność jest wpisana w samo serce każdej formy życia konsekrowanego. Pierwszą misję osoby konsekrowane mają pełnić wobec samych siebie i czynią to, kiedy otwierają własne serca na działanie Ducha Chrystusa. Ich świadectwo pomaga całemu Kościołowi zachować świadomość, że na pierwszym miejscu powinien zawsze stawiać bezinteresowną służbę Bogu, która stała się możliwa dzięki łasce Chrystusa, udzielonej wierzącym poprzez dar Ducha Świętego.

Osoby konsekrowane stają się misjonarzami przede wszystkim przez nieustanne pogłębianie w sobie świadomości, że zostały powołane i wybrane przez Boga, a więc Jemu winny podporządkować całe swoje życie i ofiarować wszystko, czym są i co mają, uwalniając się od przeszkód, które nie pozwalają im bez wahania odpowiedzieć Bogu pełną miłością. W ten sposób będą mogły stać się prawdziwym znakiem Chrystusa w świecie. Także ich styl życia winien wskazywać na ideał, który wyznają, gdy starają się być żywym znakiem Boga oraz wymownym, choć często dokonywanym w milczeniu przepowiadaniem Ewangelii.
Jan Paweł II Vita consecrata

Adancia · Administrator

Szczególne znaczenie ma w życiu konsekrowanym wymiar oblubieńczy: ukazuje on, że Kościół powinien oddawać się w pełni i wyłącznie swemu Oblubieńcowi, od którego otrzymuje wszelkie dobro. W tym wymiarze oblubieńczym, właściwym dla całego życia konsekrowanego, zwłaszcza kobieta odnajduje swą tożsamość, odkrywając tu jak gdyby szczególny walor swej relacji z Chrystusem.

Głęboką wymowę ma na tym tle tekst nowotestamentowy, który ukazuje Maryję i Apostołów zgromadzonych w wieczerniku w modlitewnym oczekiwaniu na Ducha Świętego (por. Dz 1, 13-14). Możemy tu dostrzec żywy obraz Kościoła-Oblubienicy, uważnie śledzącej znaki, jakie daje jej Oblubieniec, i gotowej na przyjęcie Jego daru.

Życie konsekrowane najczęściej bierze przykład z osoby Maryi, dziewiczej Oblubienicy. Z tej dziewiczej miłości wypływa niezwykła płodność, która wspomaga narodziny i wzrost Bożego życia w sercach. Wzorem Maryi osoba konsekrowana wyraża swa duchową płodność przez otwarcie się na przyjęcie Słowa, aby swoim bezwarunkowym poświęceniem i żywym świadectwem przyczynić się do ustanowienia nowej ludzkości.
Jan Paweł II Vita consecrata

Adancia · Administrator

Także w świetle nauki o Kościele-komunii, głoszonej z wielką mocą przez Sobór Watykański II, życie konsekrowane ma spełniać bardzo ważne zadanie. Od osób konsekrowanych oczekuje się, by były prawdziwymi mistrzami komunii i by żyły jej duchowością. Zmysł kościelnej komunii, rozwijając się w duchowość komunii, kształtuje sposób myślenia, mówienia i działania, który sprawia, że Kościół rozrasta się w głąb i wszerz.

Kluczowym aspektem tej kościelnej komunii jest wierność umysłu i serca wobec nauczania Biskupów, którą wszystkie osoby konsekrowane powinny lojalnie realizować w życiu, dając o niej otwarcie świadectwo wobec Ludu Bożego; dotyczy to zwłaszcza osób zaangażowanych na polu badań teologicznych i nauczania w dziedzinie wydawnictw, katechezy, środków społecznego przekazu.

Ponieważ osoby konsekrowane zajmują szczególne miejsce w Kościele, ich postawa w tej dziedzinie ma wielkie znaczenie dla całego Ludu Bożego. Ich świadectwo synowskiej miłości jest źródłem mocy i skuteczności ich apostolstwa, które w ramach misji prorockiej wszystkich ochrzczonych skupia się zwykle na zadaniach wykonywanych w ścisłej współpracy z hierarchią. W ten sposób osoby konsekrowane przyczyniają się bogactwem swoich charyzmatów do tego, że Kościół coraz głębiej urzeczywistnia swoją naturę sakramentu „wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego”.

Jan Paweł II Vita consecrata

Adancia · Administrator

Kobiety konsekrowane są w bardzo szczególny sposób powołane, aby przez swoje poświęcenie, przeżywane w pełni i z radością, być znakiem czułej dobroci Boga dla ludzkości oraz szczególnym świadectwem tajemnicy Kościoła, który jest dziewicą, oblubienicą i matką.

Kościół, który otrzymał od Chrystusa orędzie wyzwolenia ma prorocką misję głoszenia go poprzez kształtowanie mentalności i stylu postępowania zgodnego z zamysłem Pana. W tym kontekście kobieta konsekrowana, przyjmując za punkt wyjścia swoje doświadczenie Kościoła i bycia kobietą w Kościele, może przyczyniać się do odrzucenia pewnych jednostronnych wizji, które nie wyrażają pełnego uznania jej godności ani jej specyficznego wkładu w życie oraz w działalność duszpasterską i misyjną Kościoła. Jest zatem słuszne, że kobiety konsekrowane oczekują bardziej zdecydowanego uznania swojej tożsamości, swoich zdolności, swojej misji i odpowiedzialności zarówno w świadomości Kościoła, jak i w życiu codziennym.

Także przyszłość nowej ewangelizacji, podobnie zresztą jak wszystkich innych form działalności misyjnej, jest nie do pomyślenia bez udziału kobiet, zwłaszcza kobiet konsekrowanych.

Jan Paweł II Vita consecrata

Adancia · Administrator

zadanie życia konsekrowanego polega na przypominaniu zamysłu Bożego wobec ludzi i na służeniu mu: zamysł ten został objawiony w Piśmie Świętym, a można go też odkryć śledząc uważnie znaki opatrznościowego działania Bożego w dziejach. Jest to zamysł zbawienia i pojednania ludzkości (por. Kol 2,20-22). Aby właściwie spełniać tę posługę, osoby konsekrowane muszą przeżyć głębokie doświadczenie Boga i uświadomić sobie wyzwania swojej epoki, odkrywając ich głęboki sens teologiczny w drodze rozeznawania dokonywanego z pomocą Ducha Świętego.

Trzeba zatem otworzyć serce na wewnętrzne wskazania Ducha Świętego, który zachęca nas do odkrycia głębokiego sensu zamysłów Opatrzności. Wzywa On życie konsekrowane do szukania nowych odpowiedzi na nowe problemy współczesnego świata.

Wobec licznych i naglących problemów, które czasem zdają się stwarzać poważne trudności w życiu konsekrowanym lub wręcz je wypaczają, powołani powinni do głębi przejąć się potrzebami całego świata i ogarnąć je szczerą modlitwą, a jednocześnie gorliwie działać w dziedzinach objętych charyzmatem założycielskim.

W ten sposób życie konsekrowane nie będzie się ograniczać do samego odczytywania znaków czasu, ale przyczyni się także do wypracowania nowych programów ewangelizacji dostosowanych do potrzeb dnia dzisiejszego; wszystko to w przeświadczeniu płynącym z wiary, że Duch Święty potrafi udzielić właściwych odpowiedzi nawet na najtrudniejsze pytania.

Jan Paweł II Vita consecrata

Adancia · Administrator

rozwijać zdrową duchowość działania, która dostrzega Boga we wszystkich rzeczach i widzi wszystkie rzeczy w Bogu.

„Tak jak dobry porządek życia polega na tym, aby zdążało ono od czynnego do kontemplacyjnego, tak też dusza najczęściej zwraca się z pożytkiem od życia kontemplacyjnego do czynnego, aby dzięki temu, co życie kontemplacyjne zapaliło w umyśle, doskonalsze stało się życie czynne.

Potrzeba więc, abyśmy przechodzili od życia czynnego do kontemplacyjnego, niekiedy jednak od tego, co wewnętrznie oglądaliśmy w kontemplacji, lepiej przejść do życia czynnego”.

Sam Jezus dał nam doskonały przykład, jak można komunię z Ojcem połączyć z życiem niezwykle aktywnym. Jeśli brakuje nieustannego dążenia do takiej jedności, w każdej chwili grozi niebezpieczeństwo wewnętrznego załamania, zagubienia i zniechęcenia. Ścisła jedność między kontemplacją i działaniem pozwoli nam dzisiaj — tak jak w przeszłości — podjąć nawet najtrudniejszą misję.
Jan Paweł II Vita consecrata

Adancia · Administrator

wkład osób konsekrowanych w ewangelizację polega przede wszystkim na świadectwie życia całkowicie oddanego Bogu i braciom na wzór Zbawiciela, który z miłości do człowieka stał się sługą. Dzięki konsekracji i całkowitemu oddaniu się Panu osób konsekrowanych widzialna staje się miłująca i zbawcza obecność Chrystusa — konsekrowanego przez Ojca i posłanego, aby spełnić misję.

Osoby te, pozwalając się „zdobyć” przez Chrystusa (por. Flp 3, 12), okazują gotowość, by w pewien sposób stać się przedłużeniem Jego człowieczeństwa. Życie konsekrowane wymownie świadczy o tym, że im bardziej żyje się Chrystusem, tym lepiej można Mu służyć w bliźnich, stając w pierwszej linii frontu misyjnego i podejmując największe nawet ryzyko.
Jan Paweł II Vita consecrata

Adancia · Administrator

także dziś potrzebni są ludzie z miłością oddani Chrystusowi i jego Ewangelii, aby mogli stawić czoło współczesnemu światu. „Osoby konsekrowane, na mocy swego szczególnego powołania, mają ukazywać jedność między autoewangelizacją a świadectwem, między odnową wewnętrzną a gorliwością apostolską, między byciem a działaniem, uwypuklając fakt, ze źródłem dynamizmu jest zawsze pierwszy z tych dwóch elementów”.

Nowa ewangelizacja — podobnie jak ewangelizacja we wszystkich epokach — będzie skuteczna, jeśli stanie się „głoszeniem na dachach” tego, co najpierw zostało przeżyte w głębokim zjednoczeniu z Chrystusem. Dlatego potrzebuje ona solidnych osobowości, ożywianych gorliwością świętych. Nowa ewangelizacja wymaga od osób konsekrowanych pełnej świadomości teologicznego sensu wyzwań naszej epoki.

Odwaga głoszenia Pana Jezusa musi łączyć się z ufnością w działanie Opatrzności Bożej, obecnej w świecie, która „sprawia, że wszystko, nawet ludzkie przeciwności, przysparzają dobra Kościołowi”.
Jan Paweł II Vita consecrata

Adancia · Administrator

Służba ubogim jest aktem ewangelizacji, a zarazem rękojmią ewangeliczności życia konsekrowanego i bodźcem, który pobudza je do nieustannego nawrócenia, ponieważ — jak mówi św. Grzegorz Wielki — „gdy miłosierdzie uniża się z miłością, aby zaspokoić choćby najmniejsze potrzeby bliźniego, wtedy właśnie wznosi się na najwyższe szczyty. A kiedy z największą dobrocią pochyla się nad najbardziej palącymi potrzebami, wówczas też z największą mocą wzlatuje ku górze”
Jan Paweł II Vita consecrata

Adancia · Administrator

charakter prorocki jest wpisany w naturę życia konsekrowanego jako takiego, ponieważ wynika z typowego dlań radykalizmu w naśladowaniu Chrystusa i z jego poświęcenia się misji. Sobór Watykański II uznał rolę życia konsekrowanego jako znaku, która wyraża się przez prorockie świadectwo pierwszeństwa Boga i ewangelicznych wartości w życiu chrześcijanina. Na mocy tego prymatu nie można niczego postawić ponad osobistą miłością do Chrystusa i do ubogich, w których On żyje.

W dziejach Kościoła obok innych chrześcijan nie zabrakło też mężczyzn i kobiet konsekrowanych Bogu, którzy na mocy szczególnego daru Ducha Świętego pełnili autentyczną posługę prorocką, przemawiając w imieniu Boga do wszystkich, nawet do Pasterzy Kościoła.

Prawdziwe proroctwo ma swój początek w Bogu, w przyjaźni z Nim, w uważnym wsłuchiwaniu się w Jego słowa w różnych sytuacjach dziejowych. Prorok czuje w sercu żarliwe umiłowanie świętości Boga i dlatego wysłuchawszy Jego słów w dialogu modlitwy, głosi je swoim życiem, słowem i czynami, występując jako rzecznik Boga przeciw złu i grzechowi. Prorockie świadectwo wymaga nieustannego i gorliwego poszukiwania woli Bożej, wielkodusznego trwania w kościelnej komunii, której nigdy nie może zabraknąć oraz praktyki duchowego rozeznawania i umiłowania prawdy. Świadectwo to wyraża się także przez piętnowanie wszystkiego, co sprzeciwia się woli Bożej, oraz przez poszukiwanie nowych dróg realizacji Ewangelii w historii, w dążeniu do Królestwa Bożego.

Jan Paweł II Vita consecrata