Vitam curare

Adancia · Administrator

4 Adwentu C Mi 5,1-4a; Ps 80,2ac.3b.15-16.18-19; Hbr 10,5-10; Łk 1,38; Łk 1,39-45

Nasuwa mi się durne pytanie: dlaczego Maryja wybrała się z pośpiechem w góry? Zapewne chciała pomóc krewnej swojej Elżbiecie, tak. Ale... kurcze, przecież Ona straszliwie dużo ryzykowała. Pierwsza ciąża, zapewne sam początek, ciekawe jak Ona w ogóle się czuła. Ale jakkolwiek, przecież tu mógł zaważyć drobiazg, nie wiem, za szybkie tempo marszu, zbyt wysoka temperatura - i straciłaby Go? Że Bóg by upilnował, bo pilnuje swoich spraw - hm, a czy takie podejście to przypadkiem nie jest durna niefrasobliwość podchodząca pod grzech?

Hyalma · Ukiszony

Świętej Rodziny, święto Syr 3,2-6.12-14; Kol 3,12-21; Lk 2,41-52

Co do tego fragmentu z Łukasza - czy to manifestacja nieuchwytności Boga? Nie można Go zrobić swoją własnością, jak nie można zatrzymać wody lub wiatru.
A te poszukiwania - czy to były daremne wysiłki? bo skoro Maryi i Józefowi od razu przyszłoby do głowy szukać Go w świątyni, to oszczędziliby sobie te cierpienia... ale widać, znalezienie Boga we właściwym dla Niego miejsce wymaga takiego poziomu umysłu, którego nawet oni nie mieli.
A jak już manifestował Swoją niezależność, to powrócił "i był im poddany". To poddanie chyba potrzebowało akceptacji że jest nie ich własnością, lecz Ojca w niebie.

Koty też tak robią - kot będzie słuchał człowieka tylko jeśli ten najpierw uznaje że kot jest niezależny i należy sam do siebie Smile

A ciekawiło mnie zawsze że ten fragment należy do różańca Siedmiu Boleści NMP jak również do różańca Siedmiu Radości. Można na dwa sposoby odbierać - cierpienie straty albo radość znalezenia...

Adancia · Administrator

Wiedziałam, że napiszesz o kotach Smile

A mną najbardziej "ruszyło" ostatnie pytanie tego "mini rachunku sumienia" z [link widoczny dla zalogowanych]:

Adancia · Administrator

II niedziela po Narodzeniu Pańskim

Syr 24,1-2.8-12; Ps 147,12-15.19-20; Ef 1,3-6,15-18; 1 Tm 3,16; J 1,1-18

W centrum hymn o Logosie, o Słowie, które jest Mądrością, ale i Słowie, które jest Osobą.

Dziś jeszcze nie mam przemyśleń.

Paweł · Małosolny

A w propriach – już od Bożej Rodzicielki, i w dzisiejszych też – ciągle: Król. Król przyszedł. I psalm 44 (...pieśń moją śpiewam dla króla...) się ciągle przewija.

Adancia · Administrator

Tia.

Słowo mnie gryzie, Słowo mnie dręczy. Jakbym nie zauważyła, to Paweł mi pomógł. Razz

:kwiatuszek:

Z dzisiejszego kazania (niemal dosłownie): "Słowo masz po to, żebyś sobie nie musiał(a) niczego wyobrażać. Bo jak sobie wyobrażasz, to często tworzysz sobie mylne wizje, błędne koncepcje. A tu Słowo mówi ci, co i jak jest, po prostu".

Dla mnie, w kontekście ostatnich dywagacji okołojezuickich, w dziesiątkę.

I jeszcze inny tekst kazaniowy, którego już nie przytoczę, tylko zreasumuję: że Słowo wyjaśnia życie. Pytanie z ambony brzmiało jakoś tak: czy widzisz spójność pomiędzy Słowem a faktami, które mają miejsce dookoła ciebie?

Widzę. Nieraz to, psiakość, przyznaję: te puzzle układają się logicznie (Logos?) Razz

, to tworzy jakąś całość. A że wzorka nie ogarniam, a to, co widzę, mi się nie podoba (sic!) to inna sprawa.

Bo ja bym to, proszę Logosu, ułożyła inaczej. I pewnie wylądowała w piekle koniec końców. Echhhh...

Adancia · Administrator

Niedziela Chrztu Pańskiego: Iz 42,1-4.6-7; Ps 29,1-4.3.9-10; Dz 10,34-38; Mk 9,7; Łk 3,15-16.21-22

Czytam i myślę, i nie potrafię odepchnąć pytania:

Dlaczego chrzest "nie działa"?

Chrzest podobno gładzi grzech pierworodny (i ewentualne inne), włącza w Kościół (równa się w Chrystusa) i daje życie, do tego wieczne. Jeszcze ten grzech to mogę zrozumieć. Bo gładzi _grzech_, nie jego konsekwencje, czyli w konsekwencjach dalej siedzimy po uszy.

Ale co z tym życiem? Dlaczego nie widzę w sobie żadnego nowego życia, czemu nie widzę (nie akceptuję?) w sobie dziecka Bożego? I czemu jakoś mi nie idzie dostrzeganie tegoż w innych?

Dlaczego chrzest nie działa we mnie, to mogę zgadnąć: bo nie mam wiary koniecznej do przyjęcia chrztu. W zasadzie nie powinnam być ochrzczona? Razz

A może: skoro już mnie ochrzcili bez wiary, to powinni mi wiarę po chrzcie solidnie hm dorobić?

Jakoś nikt się za to nie wziął? A w ogóle, jak można "dorobić" wiarę?

No dobra, mnie pomińmy. A co z resztą świata, z ludźmi, którzy są lepsi niż ja, i mają wiary dużo więcej? Dlaczego w nich też specjalnie nie widać, żeby chrzest "działał"?

Dlaczego nasza wiara nie ma żadnej mocy? Dlaczego jestem przekonana, że Bóg nie działa, nie ma ochoty sobie mną głowy zawracać, a jeśli nawet mnie kocha, to tak hm abstrakcyjnie i kompletnie bezosobowo, jakby był... nieprzytomny? Razz

? Dlaczego wszystko w moim życiu właśnie na to wskazuje?

Wyrzucić nas z Kościoła i hm dorobić, a kogo się nie da, wyrzucić na zawsze?

Tak, prowokuję, a co. Evil or Very Mad

Paweł · Małosolny

Twojej sprawy to pewnie nie wyjaśnia, i poza tym będzie prywatnym rozumieniem, więc uwaga na herezje, ale...

Mnie się widzi, ze grzech pierworodny nam zamknął oczy serca. I dlatego nie widzimy Boga, i dlatego nie słyszymy Jego głosu. Choćby był bardzo blisko.

I uczyli mnie jeszcze, że również teraz nie tęsknimy do niego należycie. Dopiero po tamtej stronie tak nas weźmie, że się (niemal?) wytrzymać nie da. Stąd w czyśćcu obok kary ognia – kara niewidzenia Boga. Dotkliwsza od tej pierwszej.

Jakoś czuję, że – z tą moją ślepotą – mogę sobie pozwolić nie rozumieć tej (nadprzyrodzonej) części rzeczywistości.
Drogowskazy są. Obym tylko chciał za nimi iść :-/

Hyalma · Ukiszony

Dziś ksiądz powiedział, zacząwszy kazanie: "Wyobraźcie sobie - On, który nie miał grzechu, przyszedł do Jana razem z tłumem grzeszników - stał w kolejce, czekał". Dalej nie słuchałam, bo zagapiłam się na temat kolejek - o tej Jego kolejce do chrztu, może wielogodzinnej, przez upał i pchących się ludzi; potem o tym jak ja nie cierpię stawać w kolejkach... wkurzam się, nudzę się, boję się - no ale te moje kolejki nie są do chrztu, są zwykle do czegoś nieciekawego lecz koniecznego. Ale podobno wszystkie kolejki tego świata mogą prowadzić do nawrócenia - jeśli się ma pokorę i zdolność skupienia się? On podobno w tej kolejce się modlił...

No tak, rozmyślałam o kolejkach, a gdy "obudziłam się" to kazanie już przebiegło do końca. Byłam strasznie zła na siebie, że przegapiłam kazanie, ale najważniejsze może usłyszałam. Ostatnie słowa księdza były o zdumieniu - że nam brakuje zdumienia z powodu tych cudów które dla nas tworzy Bóg, przyjmujemy wszystko jako rutynę. Myślę, że ma rację... nie zauważamy, jesteśmy do wszystkiego przyzwyczajeni.

No i taki mi się widzi łańcuch: Sakrament wywołuje zdumienie, zdumienie wywołuje radość, radość wywołuje nawrócenie. Jak coś się gubi, to nie ma nawrócenia.

Przepraszam, - wiem że to do rozmowy powyżej może całkiem nie odpowiadać, bo dla Rozmówców problem tkwi gdzieś indziej... ale nie było moim zamiarem pisać odpowiedź, po prostu dzielę się tym co do mnie dziś trafiło.

Adancia · Administrator

2 zwykła C, Iz 62,1-5; Ps 96,1-3.7-10; 1 Kor 12,4-11; 2 Tes 2,14; J 2,1-12

Nie wierzę w ani jedno słowo tych tekstów. Sad

Paweł · Małosolny

Przyjmij na pociechę, też z dzisiejszej niedzieli:

[link widoczny dla zalogowanych]

Adancia · Administrator

3 zwykła C, Ne 8,1-4a.5-6.8-10; Ps 19,8-10.15; 1 Kor 12,12-30; Łk 4,18; Łk 1,1-4.4,14-21

Zaczynając od świętego Pawła: jeżeli rzeczywiście mam jakieś miejsce w ciele Kościoła, to najprawdopodobniej jestem wrzodem na d. Co idąc za Pawłową logiką oznaczałoby tyle, że reszta ciała powinna się o mnie bardziej troszczyć. No ale może czekają aż pęknę?

A odstawiając na bok i cynizm, i ironię - naprawdę nie wiem. Wydaje mi się, że nie mam miejsca. Nie chcę mówić, że nie należę do ciała (zresztą, jak Paweł zauważył, moje mówienie nic tu nie zmieni) - ale nie mam pojęcia, co mam w tym ciele robić. Podobno mam jakąś "misję", "powołanie" (auuuu!!!!!) czy coś? Nie chcę identyfikować tego z pracą zawodową! Powinnam?

I dlaczego ten tekst w takim kontekście? Znaczy, dlaczego to "niepasujące" drugie czytanie pomiędzy pierwszym a ewangelią?

Paweł · Małosolny

A w [link widoczny dla zalogowanych]...

Chyba myśl przewodnia:

Pan króluje, wesel się, ziemio
radujcie się, liczne wyspy!

jest rozwijana w różnych miejscach:

Czytania: drugie czytanie pasujące, wbrew pozorom. Refren psalmu responsoryjnego podpowiada. Prawo i Duch.

Ewangelia: ...nade Mną.

Offertorium: Pan króluje... w Zmartwychwstaniu.

Śpiew na Komunię konkluduje, rozświetlając na nowo słowa z pierwszego czytania.

Hyalma · Ukiszony

Adancia · Administrator

No ja dziś doszłam do trochę podobnych wniosków na Mszy, tyle że w kontekście (kończącego się powoli) tygodnia modlitw o jedność chrześcijan... Rozbawiło mnie trochę to gadanie o jedności tak, jakby była faktem, nie pragnieniem. Ale może właśnie dopóki słuchamy _wszyscy_ (z grubsza) tego samego Słowa, mamy szansę?

I w tym samym nurcie jeszcze coś. Powiedział dziś nie mój proboszcz na kazaniu słowa, które zabrzmiały mi paradoksalnie: im bardziej jesteś związany ze swoim Kościołem, im bardziej jesteś mu wierny, tym bardziej będziesz ekumeniczny.

Szok. Zawsze mi się wydawało, że ekumenizm musi wiązać się z hm "tolerancją", ustępstwami, kompromisami. Ale jeśli dążenie do jedności ma się opierać na dążeniu do jedności ze Słowem - kto wie, kto wie?